La Zanfona

Siguiendo cola nuesa tradición de dar a conocer la cultura asturiana Trayasgaya quier enseñavos un puquiñín más d'un instrumentu de gran importacia na tradión musical de nueso, la zanfona.
A diferencia de la mayoría del instrumentarium occidental, la zanfona tien un orixe netamente européu, les sos primeres apariciones daten del sieglu X, d'un tamañu munchu mayor que'l d'anguañu yera conociu pol nome de “Organistrum”, y necesitaba del trabayu de dos persones. El so soníu yera tamién distintu, yá que pol so tamañu yera un intrumentu munchu más grave.
Ye desplazau mui luego l' “Organistrum” d'esti ambiente monásticu polos primeros órganos, sieglos XIII al XVII, y pasó a ser utilizáu por xuglares y ciegos, pa entoncenes la so evolución constructiva reducio-y'l tamañu, y una sola persona podía facela sonar actuando sobre'l tecláu cola manzorga, al tiempu que xiraba la rueda cola diestra.

Aportariemos asina a lo que güei conocemos como zanfona.
La zanfona ye un instrumentu de cuerda, una rueda resinada xeneralmente de madera frota les cuerdes (dos o tres) faciéndoles vibrar, mientres un tecláu incide sobre elles cambiando la so llargura y xenerando les diferentes notes. Al tiempu hai un númberu variable de cuerdes fuera'l control del teclau y que producen notes pedal o d'acompañamientu (bordones), el so teclau suel ser cromáticu y de dos octaves d'extensión; la caxa armónica varia la so forma.La so puesta a puntu tien numeroses dificultaes pal principiante, dizse del zanfonista que “ pasa la metá'l tiempu afinando, y la otra metá tocando desafinau.

Esti instrumentu introduzse n'Asturies a traviés del Camin de Santiagu y parez que'l so usu extendióse a tol país, tanto en solitario como pa acompañar bailles y canciones.
Tres munchos años de recuperación del instrumentu la zanfona anguañu ta mui presente na música tradicional asturiana, son munchos los grupos y bandines que fain usu d'ella, pero de toes formes paez que por agora el so futuru n'Asturies nun ta asegurau.